Adios Gabo

Με θλίβει για ένα επιπλέον λόγο η σημερινή είδηση του θανάτου του Gablriel Garcia Marquez. Εκτός από συγγραφέας που με ταξίδεψε, υπήρξε και διαδικτυακός μου νονός. Το nickname Santiago Nasar που χρησιμοποιώ ως profile στο blog μου, αλλά και σε άλλα διαδικτυακά μου στέκια είναι δανεισμένο από τον ήρωα μίας νουβέλας του Marquez, με τον οποίο για κάποιους, μαγικά αλληγορικούς (και όχι μαγικά ρεαλιστικούς) λόγους είχα ταυτιστεί ψυχολογικά. Δε θα γράψω το όνομα της νουβέλας. Το αφήνω έτσι, σαν τέστ για δυνατούς λύτες.
Bye Gabo!

Tweet_Stories, 371 Μικροδιηγήματα από το OPENBOOK

Σκεφτόμουν εδώ και αρκετό καιρό να γράψω αυτό το κείμενο. Χτες το μεσημέρι ήταν στο γραφείο μου μία πολύ καλή φίλη, συνταξιούχος ρεπόρτερ της παλαιάς, καλής δημοσιογραφικής γενιάς που, πολύ πριν την fastfood ευκολία των ηλεκτρονικών μέσων, ήξεραν να χειρίζονται άψογα το γραπτό λόγο, μεστά και με απόλυτη χειρουργική ακρίβεια. Πάνω στη ροή της συζήτησης, με ρώτησε γιατί σταμάτησα να γράφω και δεν μπόρεσα να δώσω κάποια πειστική απάντηση. Ίσως επειδή το γράψιμο χρειάζεται την αναγκαία προσήλωση και αυτοσυγκέντρωση που δυστυχώς αποτελούν είδη πολυτελείας για την αλλοπρόσαλλη καθημερινότητά μου. Άλλωστε ο τρόπος ζωής και ο καταιγισμός ηλεκτρονικής πληροφορίας, πολλες φορές, κακώς, αφοπλίζει κάποια δημιουργικά μας ένστικτα. Μέσα σε αυτό τον συρφετό καθημερινών υποχρεώσεων ήθελα εδώ και καιρό να γράψω δυο λόγια για ένα εξαιρετικό ebook, όπως το αντιλαμβάνομαι μέσα από το προσωπικό μου point of view.

Η πρώτη επαφή που είχα με το ιδιαίτερο λογοτεχνικό genre των Very Short Stories ήταν φυσικά το μνημειώδες "For sale: baby shoes, never worn." του Ernest Hemingway. Ο Hemingway, επινόησε αυτό το νέο λογοτεχνικό είδος όταν μέσα σε ελάχιστες λέξεις δημιούργησε ένα μυθοπλαστικό πλαίσιο που γίνεται αφορμή για πολλές νοητικές λειτουργίες. Σε αντίθεση με το μυθιστόρημα, ή τη νουβέλα, που συνήθως πλάθει πιο αναλυτικά το background της αφηγηματικής δράσης, μία Very Short Story, μέσα σε ελάχιστες λέξεις προσπαθεί να δώσει απλά μία κατεύθυνση για να πλάσει ο αναγνώστης την ιστορία μέσα στο δικό του μυαλό. Γι΄αυτό η κάθε μία λέξη έχει το δικό της ξεχωριστό ειδικό βάρος. Κάθε μοναδική λέξη αποτελεί αναπόσπαστο δομικό στοιχείο της αφήγησης. Και αυτή η ακρίβεια χρήσης του λόγου, παραπέμπει συνειρμικά στους ρεπόρτερς παλαιάς κοπής, σαν την καλή μου φίλη, που όφειλαν να είναι απόλυτα ακριβείς σε πολύ συγκεκριμένη έκταση κειμένου, για να αποδώσουν το βαθύτερο νόημα της είδησης σε μία εποχή που η πληροφόρηση μέσω των εφημερίδων ήταν μονόδρομος, ο πλουραλισμός ήταν ανύπαρκτος και η ευθύνη του δημοσιογράφου απέναντι στον αναγνώστη ήταν πολύ μεγάλη.

Βέβαια, σήμερα στο μικρόκοσμο του twitter, οι λέξεις αποκτούν ξανά το μεγάλο ειδικό βάρος που είχαν χάσει με την φλυαρία των ηλεκτρονικών μέσων. Η ρήση "Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν” έχει γίνει ξανά μέρος της καθημερινότητας μας μέσα από την προσπάθεια καταγραφής της κάθε σκέψης μας, στο ασφυκτικό πλαίσιο των 140 χαρακτήρων του status line. Και εκεί, ανάμεσα στην αναπόφευκτη λεκτική σαβούρα, μπορεί να ανακαλύψει κανείς διαμαντάκια, περιεκτικότατους αφορισμούς, λακωνικά ρεπορτάζ δρόμου και αφοπλιστικά αποστάγματα καθημερινής σοφίας.

Όταν, κάπου μέσα στο καλοκαίρι διάβασα για την πρωτοβουλία του OpenBook.gr να συλλέξει μικρές ιστορίες 140 χαρακτήρων για να εκδώσει το ηλεκτρονικό βιβλίο "Tweet_Stories", χάρηκα ιδιαίτερα, και σκέφτηκα αυθόρμητα να στείλω τη δικιά μου πολύ μικρή ιστορία (δε θα τη γράψω εδώ, θα τη βρείτε μέσα στο βιβλίο).
Χάρηκα ιδιαίτερα και με την πρόταση που μου έκανε ο Γιάννης Φαρσάρης, από τα πιο ανήσυχα πνεύματα του σύγχρονου λογοτεχνικού γίγνεσθαι, συγγραφέας και εμπνευστής του OpenBook.gr, να σχεδιάσω το εξώφυλλο του Tweet_Stories. Ήταν για εμένα μία πάρα πολύ ευχάριστη πρόκληση.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2012, σε επιμέλεια του Γιάννη Φαρσάρη και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Έξυπνα μικροδιηγήματα, εναλλακτικές αποτυπώσεις της πραγματικότητας, μία γερή δόση προβληματισμού και γόνιμου λογοτεχνικού πειραματισμού. Ετερόκλητες ιστορίες που δημιουργούν ένα συνεκτικό συνολικό αποτέλεσμα.
Το Tweet_Stories περιέχει 371 Μικροδιηγήματα. Το καθένα από αυτά αποτελείται από 140 τυπογραφικούς χαρακτήρες.  
Οι εκδόσεις του OpenBook.gr διατίθενται δωρεάν μέσα από την ιστοσελίδα www.openbook.gr, που αποτελεί μια όαση, ένα εναλλακτικό μέσο διάδοσης βιβλίων πολλών ελλήνων συγγραφέων και παράλληλα μία χρησιμότατη κοινωνική προσφορά αυτές τις δύσκολες οικονομικά εποχές.
Μπορείτε, μαζί με δεκάδες τίτλους σύγχρονων συγγραφέων, να κατεβάσετε και το Tweet_Stories, εντελώς δωρεάν, από την παρακάτω διεύθυνση:
http://www.openbook.gr/2012/03/tweet-stories.html
Καλή ανάγνωση!

Κρητική Εστία, ένας θεσμός σε κίνδυνο

Όλοι όσοι έχουμε καταγωγή από Κρήτη και βρεθήκαμε για σπουδές στην Αθήνα έχουμε αναμνήσεις από την Κρητική Εστία, ένα πνευματικό πυρήνα στην οδό Στράβωνος του Παγκρατίου. Η προσφορά της Κρητικής Εστίας είναι αναμφισβήτητη. Τώρα ο θεσμός απειλείται σοβαρά μέσα στο πλαίσιο της γενικής παρακμής. Πολλοί έχουν επιδοθεί σε φλυαρίες και διακηρύξεις σχετικά με το θέμα, αλλά θεωρώ ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην άποψη των ίδιων των οικότροφων που ζουν στην Εστία και βιώνουν τα προβλήματα από πρώτο χέρι.
Παραθέτω λοιπόν, αυτούσιο το δικό τους κείμενο:

ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ: Πνευματικό Ίδρυμα Ή Επιχείρηση?
 
 
Παραλογισμός.. Απόλυτος και απροκάλυπτος. Όσοι από εσάς γνωρίζατε από προσωπική πείρα την Κρητική Εστία, ξεχάστε όσα ξέρατε. Όσοι την έχετε ακουστά από τρίτους, ανακαλύψτε πόσο έξω πέσατε. Όσοι δε ζείτε ακόμα εκεί, κουνήστε απογοητευμένοι το κεφάλι διαβάζοντας, εσείς ξέρετε καλύτερα από όλους για τι μιλάω.
 
Όταν ακούσαμε πρώτη φορά για την Κρητική μας φάνηκε ένας επίγειος παράδεισος! Τόσες παροχές με τόσο μικρό κόστος! Διαμονή σε υπερλούξ δωμάτιο, πλήρης διατροφή, θυρωροί, ασφάλεια, καθαρίστριες, θέρμανση, βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια, κουζίνες, πλυντήρια και εξοπλισμός, internet, τραπεζαρίες, χώροι εκδηλώσεων, παιδιά από κάθε άκρη της Κρήτης, ένα διοικητικό συμβούλιο σαν γονείς. Κοντολογίς, μία μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια…! Οι γονείς μας πανευτυχείς, επιτέλους ένα μέρος να στείλουν το βλαστάρι τους στη μεγάλη κακή πρωτεύουσα, να μη νιώθει μόνο του, αλλά αντιθέτως ασφαλές και ευτυχισμένο..!
 
Και μετά, το χάος..Πέρασαν οι μέρες, καταφθάσαμε στο ειδυλλιακό αυτό μέρος, περιμένοντας επιτέλους αυτή τη φοιτητική ζωή που όλο ακούγαμε μικροί και όλο δε ζούσαμε. Στην αρχή ήταν καλά. Όχι όπως φανταζόμασταν, αλλά ικανοποιητικά. Τα δωμάτια δίκλινα, καθόλου προσωπικός χώρος. Και μετά άρχισαν τις μειώσεις. Πρώτα υποβάθμιση του internet. Μετά κλείνουν οι κουζίνες στους ορόφους. Τα πλυντήρια χαλάνε. Το πρωινό μειώνεται. Οι πρώτες ύλες του μεσημεριανού και του βραδινού υποβαθμίζονται. Οι επισκέπτες απαγορεύονται μετά τις 11. Οι φιλοξενίες σταματάνε, ακόμα και για τους ίδιους μας τους γονείς. Οι ώρες θέρμανσης και κλιματισμού μειώνονται. Οι κατσαρόλες κατάσχονται! Φτάνουμε στην εστία μετά τις διακοπές και αν δεν πληρώσουμε, μένουμε στο δρόμο! Το καλό και ευγενικό διοικητικό γίνεται απότομο και ειρωνικό. Ασυνεννοησία παντού. Τα παιδιά χωρίζονται, διχάζονται. Το κλίμα οικογένειας χάνεται για πάντα. Μόνο η παρέα σώζει κάπως την κατάσταση.
 
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Φοιτητές από άπορες οικογένειες. Έτσι χαρακτηριζόμαστε έξω, αυτό ξέρουν οι πολλοί. Να βοηθήσουμε τα καημένα τα παιδιά. Και να οι Μαραθώνιοι, και οι εκδηλώσεις στήριξης. Δεν ξέρω για σας, αλλά εμείς δεν γνωρίζουμε ΚΑΝΕΝΑΝ άπορο που να καταβάλει μηνιαίως 220 ευρώ, πόσο μάλλον τώρα που μας ζητάνε και 250!  Μέσα σε όλα αυτά, να λέγεται και έξω ότι μένουμε και τσάμπα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν δικαιούμαστε και επίδομα ενοικίου, γιατί δεν πληρώνουμε ενοίκιο. Είναι μία απλή «συμμετοχή στα έξοδα της εστίας»…
 
Εκεί πλέον αρχίζει να αχνοφαίνεται ο παραλογισμός. Διότι ποιος δεν είναι παράλογος, όταν πληρώνει 500 ευρώ (2x250=500) το δωμάτιο σε μία εστία και δεν βγαίνει έξω να ενοικιάσει με 300 ευρώ? Σε μία εστία που ενώ μειώνει συνεχώς τις παροχές της, αυξάνει συνεχώς το κόστος διαβίωσης? Σε μία εστία που η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός γίνεται σαρκασμός και απρόσωπες σχέσεις, πελατειακές? Και μετά όταν λέμε ότι καταλήξαμε ξενοδοχείο, μας λένε παράλογους.
 
Τώρα που είδατε μέσα από τα μάτια των οικοτρόφων, μήπως καταλαβαίνετε?  Ένα έργο τόσο μοναδικό όπως αυτό το Ίδρυμα, πρέπει να επανέλθει στις παλιές του δόξες. Θέλουμε την εστία μας πίσω. Την Εστία που αγαπήσαμε, που πονέσαμε, που μας βοήθησε να σταθούμε στα πόδια μας, να σπουδάσουμε, να μάθουμε να ζούμε ανεξάρτητοι, που μας έκανε περήφανους να λεγόμαστε Κρητικοί.
Θέλουμε πίσω την Κρητική Εστία που θα χαιρόμασταν να παραδώσουμε στα παιδιά μας!

 
Οι οικότροφοι της Κρητικής Εστίας.

Οικονομικός Ανταρτοπόλεμος;

Εντάξει, είναι αλήθεια ότι με αφορμή την κρίση στην ευρωζώνη έχουν βγει στην επιφάνεια ένα σωρό πιθανές και απίθανες θεωρίες. Πολλές από αυτές προσεγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να συμπεράνει ότι γίνεται συνεχώς εντονότερη η ψυχολογική ένταση μεταξύ χωρών, που υποτίθεται ότι έχουν περισσότερα κοινά στοιχεία παρά διαφορές. Γι' αυτό άλλωστε επέλεξαν να ενοποιηθούν νομισματικά. Μία από αυτές τις θεωρίες, αυτή του αρθρογράφου Cullen Roche, στο διαδικτυακό οικονομικό forum PragmaticCapitalism υποστηρίζει ότι η χώρα που θα πρέπει να εγκαταλείψει το Ευρώ δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Γερμανία. Άλλωστε, το καθεστώς ελεγχόμενης κρίσης στην ευρωζώνη, ευνοεί τα εξαγωγικά παιχνίδια της Γερμανίας η οποία έτσι κι αλλιώς δανείζεται με συντριπτικά μικρότερα επιτόκια από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και τις υπόλοιπες μή ευνοημένες χώρες που έχουν χτυπηθεί από την trendy οικονομική κρίση.

Προσθέτω, ότι το λογικό θα ήταν να δημιουργηθούν συμμαχίες κρατών με παρόμοια οικονομικά περιβάλλοντα, παρόμοια προβλήματα και κοινές ανάγκες. Ένα μέτωπο χωρών που θα στεκόταν απέναντι στην ισχυρή (εντός ευρωζώνης) Γερμανία, θα την οδηγούσε στην αβεβαιότητα της οικονομικής αποσταθεροποίησης και θα την έκανε περισσότερο δεκτική σε διαπραγματεύσεις και υποχωρήσεις έναντι των ασθενέστερων.

Αν τραβούσαμε το σενάριο στα άκρα, μια ενδεχόμενη περιθωριοποίηση της Γερμανίας, θα ήταν καταστροφική για τις εξαγωγές, που είναι ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας της.

Μπορεί η θεωρία του Roche να ακούγεται υπερβολικά ιδανική για να είναι αληθινή, όμως όσο το ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον φορτίζεται με κραυγαλέες ανισότητες, τόσο πιο πιθανό είναι να λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας, και ο ψυχολογικός πόλεμος μεταξύ (ισότιμων υποτίθεται) χωρών να εξελιχθεί σε πραγματική οικονομική πολεμική διένεξη μεταξύ ισχυρών και ασθενών οικονομιών. Το χειρότερο απ' όλα, που δυστυχώς δεν αποτελεί σενάριο φαντασίας, είναι πως όλα δείχνουν ότι αν δεν υπάρξει εκτόνωση με πιο διαλλακτικές πολιτικές εκ μέρους των ισχυρών, η συντονισμένη έκρηξη των ασθενέστερων θα είναι αναπόφευκτη.

Και αν το όραμα της θέσπισης ενός κοινού νομίσματος ήταν μία ομογενής, ενοποιημένη Ευρώπη, ίσως το Ευρώ φέρνει ως έμμεσο αποτέλεσμα τη διάσπαση, την ανισότητα και τους ισχυρούς τριγμούς μεταξύ των κρατών-μελών. Ίσως δούμε τα spreads, τα ομόλογα και τις τράπεζες να παίρνουν το ρόλο οπλικών συστημάτων. Και, όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτή δε θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μία παγκόσμια πολεμική σύρραξη, οικονομική αυτή τη φορά, θα ξεκινήσει μέσα στη θερμή αγκαλιά της γηραιάς ηπείρου.

Στέλιος Καλογεράκης
27/05/2012

Η Πύρρειος Νίκη του προεκλογικού μας καρναβαλιού.

Προεκλογικό Ρέθυμνο... διαβάζω τις δημοσκοπήσεις και εκπλήσσομαι που αντιμετωπίζονται με τέτοια βαρύτητα όταν ξέρω ότι οκτώ από τους δέκα γνωστούς μου δεν ξέρουν ακόμα τι θα ψηφίσουν στις εκλογές.

Την περασμένη Κυριακή έπινα τον καφέ μου στη μπάρα ενός από εκείνα τα μαγαζιά που τράφηκαν και γιγαντώθηκαν από το μεδούλι του lifestyle. Πίνοντας τον καφέ μου κοιτάζω γύρω. Βλέπω συνομήλικούς μου με γυαλιά ηλίου παρά το χαμηλό φωτισμό του εσωτερικού χώρου, και επώνυμα ρούχα στα πρότυπα λαϊκοπόπ τραγουδιστών σε μεγάλες πίστες. Δεν είναι μόνο τα ρούχα, αλλά οι κινήσεις, ο τρόπος ομιλίας τους με κάνουν να πιστεύω ότι αρκετοί άνθρωποι γύρω μου έχουν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται κάπου αλλού, στο Los Angeles, στη Νέα Υόρκη, στο Mailbu, οπουδήποτε αλλού, εκτός από τη χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2012.

Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που οι δημοσιογράφοι διαλαλούν το θάνατο του lifestyle που, όπως λένε, πέθανε τη στιγμή της χρεοκοπίας του σελέμπριτι μεγαλοεκδότη, του εκκεντρικού σχεδιαστή μόδας, του μέσου (χαμηλόμισθου πλέον) νεοέλληνα. Όμως τα ψηφοδέλτια των κομμάτων αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη ότι η κενότητα του lifestyle είναι εδώ, πανίσχυρη, και ελλείψει ουσιαστικών προτάσεων αποτελεί το άλλοθι του πολιτικού κόσμου για απροκάλυπτα δημαγωγική ψηφοθηρία.

Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι η σύνθεση του κοινοβουλίου που θα προκύψει από αυτές τις εκλογές θα είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών. Αν και θεωρώ θετικό στοιχείο τον πιθανό πολυκομματικό της χαρακτήρα, η ευφάνταστη ανθρωπογεωγραφία της δεν είναι φορέας θετικών υποσχέσεων. Ξεπεσμένοι καλλιτέχνες, γόνοι πολιτικών τζακιών με μηδενική κοινωνική προσφορά, άεργοι συγγραφείς, πρώην μοντέλα, αθλητές και ολυμπιονίκες, αιμοδιψείς νεοναζί, αργόσχολοι πρώην συνδικαλιστές, ανεπάγγελτοι πολιτικοί κλώνοι και επαγγελματίες καιροσκόποι που αποσκοπούν στη βουλευτική σύνταξη... όλοι αυτοί θα κατακτήσουν ένα κομμάτι εξουσίας την επόμενη μέρα των εκλογών.

Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος από ένα τέτοιο πολιτικό τοπίο; Άλλωστε, το κοινοβούλιο δεν υπήρξε ποτέ στη συλλογική συνείδηση ως ένα πεδίο κοινωνικής προσφοράς αλλά ως ένας τρόπος αυτοεπιβεβαίωσης και προσωπικής ανέλιξης. Πολλοί διογκωμένοι εγωισμοί στον ίδιο χώρο καθορίζουν το δικό σου και το δικό μου μέλλον.

Τετάρτη βράδυ, στο lobby του ξενοδοχείου President στην Αθήνα. Μόλις είχε ολοκληρωθεί η ομιλία τριών υποψηφίων βουλευτών μεγάλου κόμματος. Ανάμεσα στις ανατρεπτικές αφίσες μιας έκθεσης του street artist Theopsy, ένας από τους υποψήφιους μιλούσε μεγαλόφωνα στο κέντρο μιας παρέας καλοντυμένων μεσήλικων: “Δεν υπάρχει κενένα πρόβλημα, το θέμα των συντάξεων θα το λύσουμε μέσα σε ένα μήνα!...” καθώς μιλούσε τέντωνε το στήθος με υπεροψία και κουνούσε τα χέρια σα να είχε ξεπηδήσει μέσα από βασιλικό πορτραίτο της αναγέννησης. Οι μεσήλικες γύρω του τον άκουγαν εκστασιασμένοι, περιμένοντας ίσως και αυτοί ένα ξεροκόμματο από την πίτα της χρεοκοπημένης εξουσίας. Δυστυχώς οι χειροκροτητές θα υπάρχουν όσο υπάρχει το δόλωμα του ρουσφετιού, του βολέματος και των άνυδρων υποσχέσεων. Φέρνω στο μυαλό μου το βιβλίο “Η Τέχνη του Να Έχεις Πάντα Δίκιο” του Arthur Schopenhauer. Όταν η πολιτική μιας χώρας σε μία κρίσιμη καμπή της ιστορίας της καταντά να είναι ταυτόσημη με ρηχές πολιτικάντικες σοφιστείες, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Το βράδυ αυτής της Κυριακής περνάμε έξω από το Σπίτι του Πολιτισμού στην Πλατεία Μικρασιατών, Ένα κομματικό αντίσκηνο στην είσοδο της πλατείας θυμίζει άλλες εποχές ενώ οι κολλημένες αφίσες στους τοίχους, υποδηλώνουν ότι ο, υποτίθεται προοδευτικός, Έλληνας συνεχίζει να απαξιώνει και να υποβαθμίζει το δημόσιο χώρο. Πόσο πρωτόγονη είναι όλη αυτή η αντιαισθητική χαρτούρα. Αν δε νοιαζόμαστε για το δημόσιο χώρο και για το περιβάλλον πώς θα νοιαστούμε για τη χώρα μας, για την ανάπτυξη, για τον διπλανό μας; Αναλωνόμαστε στην εύκολη ρητορεία, και όλα μοιάζουν να κινούνται γύρω από τις μεθόδους και τις πράξεις του παρελθόντος, από τον τρόπο αντίληψης που μας έφερε ως εδώ. Αναρωτιέμαι μήπως το ουσιαστικό δίλημμα αυτών των εκλογών κινείται μεταξύ του εύκολου lifestyle και της άκαμπτης, σκληροπυρηνικής διαλεκτικής παλαιού τύπου. Γιατί, αν είναι πράγματι έτσι, τότε έχουν δίκιο οι οκτώ από τους δέκα φίλους μου που δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν.

Τρίτη 1-5-2012

Γι' αυτό δε διάβασε το Μνημόνιο

 

Κακοήθεις όλοι! Κοινωνικά ανάλγητοι! Ρατσιστές!
Τον κατηγορείτε τσάμπα τον άνθρωπο!

To Soundtrack του δικού μου '11

Εντάξει, άργησα λίγο να φτιάξω μια λίστα με το δικό μου soundtrack για το 2011 που μας προσπέρασε ασθμαίνοντας (αφού πρώτα μας έβγαλε το λάδι). Αυτή η αναβλητικότητα κάθε φορά αποτρέπει τη συμμετοχή μου στην εκάστοτε ετήσια  blogovision, αφού όταν αποφασίζω να σκεφτώ τα δικά μου καλύτερα albums, το TOP 20 τους έχει ήδη διαμορφωθεί. Έτσι κι αλλιώς το δικό μου soundtrack της χρονιάς αποτελείται από μεμονωμένα τραγούδια και όχι τόσο από ολόκληρα albums. Κομμάτια που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2011 και μου κράτησαν συντροφιά τη χρονιά που πέρασε. Επειδή φέτος έγινε χαμός και στα εγχώρια μουσικά πράγματα βάζω στο top 10 μου 5 ελληνικές και 5 ξένες παραγωγές. 

ΔΕΝ παρατίθενται με σειρά σημαντικότητας. Voila:

Fucked Up "Queen of Hearts". Από το θεματικό album "David Comes to Life". Πραγματικό punk, που αρνείται να μπεί στην κατάψυξη αλλά κλωτσάει πάντα με το σωστό τρόπο. Αριστουργηματικό και το videoclip.

Radiohead "Lotus Flower". Ναι, είμαι θετικά προκατειλημένος. Ότι κι αν έχουν κάνει οι Radiohead μου αρέσει. Όλο το "The King of Limbs" είναι κόλλημα. 

Baby Guru "Marilu". Το πρωτοάκουσα στο Jumping Fish. Ελληνικό group; Wow! Μετά ακολούθησε το απίστευτα εκνευριστικό  hype γύρω από το όνομά τους, που με έκανε να πιστέψω ότι η Ελλάδα ανακαλύπτει τους indie μηχανισμούς μουσικής προώθησης με καθυστέρηση 20ετίας. Μετά άκουσα και το album. Μετά άκουσα και το Solo του King Elephant. Διαπίστωσα για άλλη μια φορά πως ό,τι έχει ειλικρινείς επιρροές από Can μόνο καλό μπορεί να είναι. Kraut Rock rules.

Death in Vegas "Black Hole". Άλλος ένας έρωτας από το παρελθόν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις άκουσα ότι κυκλοφόρησαν νέο album, ήμουν επιφυλακτικός. Μ' έπιασε μια απίστευτη άρνηση να το ακούσω. Μάλλον φοβήθηκα ότι θα απογοητευτώ. Άκουσα το "Trans Love Energies" με καθυστέρηση στα τέλη του 2011 και κόλλησα. Τα γνωστά κυκλικά μουσικά μοτίβα των Death In Vegas σου θυμίζουν ένα φίδι που τρώει την ουρά του και τη βρίσκει ιδιαιτέρως gourmet.

The Βoy "Ξαπλώστρες Φέρετρα" από την "Ηλιοθεραπεία". Η ελληνόφωνη πλευρά του Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι αφοπλιστικά ιδιοφυής. Αν το "Κουστουμάκι" ήταν το δικό μου soundtrack για την αγανάκτηση, η "Ηλιοθεραπεία" είναι το καταλληλότερο crescendo. Τα τελευταία μουσικά κομμάτια του The Boy δεν ακούγονται σαν τραγούδια με τη στενή έννοια του όρου, αλλά αποτελούν πολύπλοκες βιωματικές εμπειρίες. Αρκεί να καταφέρεις να μπείς στο ιδιαίτερο σύμπαν τους.

Pj Harvey "The Words that Maketh Murder".  Θα μπορούσε η Pj Harvey να κυκλοφορήσει ένα μέτριο album; Όχι. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ποτέ fanatic αν και εκτιμούσα ιδιαίτερα την πορεία της, όμως θεωρώ ότι το Let England Shake ήταν ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά highlights του '11. Άσε που το autoharp αυτό το περίεργο όργανο που χρησιμοποιεί πλέον, είναι τρομερό φετίχ.

Keep Shelly in Athens "Haunting Me". To φρέσκο ελληνικό συγκρότημα με την διεθνή καριέρα που θα ζήλευαν όλοι οι εγχώριοι Βίσσορουβάδες μαζί. Εμφανίστηκαν το 2011 στην Κυψέλη και τα σάρωσαν όλα. Κάνουν περιοδεία στος Η.Π.Α. και τα  μεγαλύτερα μουσικά περιοδικά γράφουν γι' αυτούς. Το 2012 ενδέχεται να είναι συναρπαστικό για τα παιδιά της γενιάς των zero euro που νίκησαν τη Greek Crisis.

Joan As Police Woman "Magic". Δεν μπορώ να το εξηγήσω επιστημονικά αλλά μου αρέσει πολύ. Είναι pop έτσι όπως πρέπει να είναι η pop (μέσα στο δικό μου μυαλό). Εξαιρετική παραγωγή, το "Deep Field" ήταν το CD που σχεδόν κυριολεκτικά έλιωσα στο αμάξι το καλοκαίρι του 2011. Αγχολυτικό.

Nefeli Walking Undercover "Το Ρε και το Μι από την Ηρεμία". Ένα πολύ νέο κορίτσι με πανάρχαιες μουσικές ρίζες, που αντλεί χυμούς από την παράδοση ζώντας όμως εντελώς στο alternative μουσικό παρόν. Βάζει τα γυαλιά σε όλα τα εντεχνoids και στο ψευδοποιητικό μουσικό μας δήθεν φτιάχνοντας ένα από τα καλύτερα και πιο ειλικρινή albums του 2011, το οποίο μπορείτε να αγοράσετε online από τη σελίδα της στο bandcamp.

Tom The Lion "Rag Doll". Φέτος ήταν η χρονιά των minimal μελαγχολικών τροβαδούρων. Δε με ενθουσίασε η countryκότητα του Josh T. Pearson ούτε το φαλτσέτο του Bon Iver, ούτε και ο unfocused αισθησιασμός του James Blake. Μου άρεσε όμως πολύ ο Tom The Lion, που διανέμει το ευρηματικό album του μόνο online από τη RoughTrade. Ομολογώ ότι με επηρέασε θετικά και το artwork, που είναι εξαίρετο.

Αντώνης Βάμβουκας "Μια Σιωπή". Ναι, ΟΚ, έκανα ζαβολιά και έβαλα και ένα ενδέκατο τραγούδι στη λίστα. Μία που μιλάμε για μελαγχολικούς τροβαδούρους, δε μπορούσα να μη βάλω τον Αντώνη Βάμβουκα και το "Μια Σιωπή"από τους "Νυχτοβάτες" που επανενώθηκαν φέτος με αφετηρία την εμφάνισή τους στο "Αλάβαστρον". Το αναφέρω τιμής ένεκεν επειδή ο Αντώνης είναι φίλος μου, και οι στίχοι είναι δικοί μου, επειδή λόγω των συναυλιών το άκουσα περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι, και επειδή θεωρώ ότι είναι ένα από το ομορφότερα κομμάτια που έχει γράψει ο superταλαντούχος Αντώνης. Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου...

Θα έβαζα άλλους 9 (από τους οποίους οι 5 θα ήταν ελληνικές παραγωγές), για να το κάνω Top20 αλλά δεν προλαβαίνω.

Αυτά, καλό μουσικό 2012.

•

Γ@mώ την κοινωνία (της πληροφορίας) μου.

Προσπαθώντας να πάρω πληροφορίες για ένα ηλίθιο γραφειοκρατικό πρόβλημα που με ταλαιπωρεί περισσότερους από έξι μήνες (και που σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα θα είχε λυθεί σε ένα διήμερο) αποφάσισα να απευθυνθώ στην Περιφέρεια Κρήτης. Ψάχνοντας για το τηλέφωνο πληροφοριών στην επίσημη ιστοσελίδα της περιφέρειας διαπίστωσα ότι είναι 1234567890.

και το mail τους είναι xxx@xxx.gr (λογικά στα mail απαντάει η Τζούλια Αλεξανδράτου).

Για όσους δεν το κατάλαβαν, αυτό είναι το e-government που μας έλεγαν.

...και η αγανάκτηση γίνεται θεσμός...

Πριν από μερικές ημέρες, σε ένα εστιατόριο έτυχε να καθόμαστε δίπλα σε μια παρέα εικοσιπεντάχρονων, που συζητούσαν μεγαλόφωνα για το θέμα που τον τελευταίο καιρό απασχολεί όλους μας, για την οικονομική κρίση και για την ολοκληρωτική έλλειψη προοπτικών επαγγελματικής απασχόλησης που φαίνεται να είναι το βασικότερο πρόβλημα της νεότερης γενιάς. Παρατήρησα ότι οι σερβιτόροι και οι θαμώνες του εστιατορίου αποκάλεσαν αρκετές φορές την παρέα “παιδιά”. Είναι πραγματικά άξιο προσοχής ότι στην Ελλάδα, που επιμένει πεισματικά να ανακυκλώνει γερασμένες και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις, οι άνθρωποι που βρίσκονται στις πιο παραγωγικές και αποδοτικές ηλικίες θεωρούνται “παιδιά”.

Κοιτάζοντας την λαλίστατη παρέα του εστιατορίου, σκέφτηκα ότι πολλοί συνομήλικοί τους, των 22-30 ετών βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά (έως και διευθυντικές) μεγάλων εταιριών και οργανισμών του εξωτερικού, αφού αυτές είναι οι πιο δημιουργικές και παραγωγικές ηλικίες. Εμείς, πάντα είχαμε μια τάση να απομονώνουμε αυτές τις ηλικίες θεωρώντας ότι νέα γενιά είναι οι... σαραντάρηδες.

Το 2010 ο 93χρονος Γάλλος διπλωμάτης Stéphane Hessel έγραψε το μικρό βιβλίο “Αγανακτήστε”, είναι αμφίβολο αν φανταζόταν πως αυτές οι ηλικίες, των απογοητευμένων εικοσάρηδων θα το καθιέρωναν ως το απόλυτο μανιφέστο μιας απογοητευμένης γενιάς που γεμίζει τις πλατείες χωρίς να έχει ανάγκη την ομπρέλα κανενός πολιτικού σχηματισμού και καμίας χρωματισμένης ιδεολογίας. Και στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία αυτοί οι νέοι που βρήκαν αποκούμπι στο κείμενο του γηραιού διπλωμάτη είναι οι ίδιοι νέοι που βιώνουν την ανασφάλεια της ανεργίας ή της ημιαπασχόλησης. Σε αυτές τις ηλικίες όταν σου κλέβουν το όνειρο δε σου μένει τίποτα.

Στη χώρα μας η ανεργία στο τέλος της χρονιάς θα βρίσκεται στο 17-18%, ενώ η ανεργία των νέων ηλικίας έως 24 ετών έχει εκτιναχθεί από το Μάρτιο στο 42,5% και ενδέχεται να ανέβει ακόμα περισσότερο με ραγδαίους ρυθμούς. Οι πιο παραγωγικές και δραστήριες ηλικίες είναι παροπλισμένες και βρίσκονται σε μία ιδιότυπη ομηρεία από την οποία δεν προβλέπεται να βγουν σύντομα.

Τα αποτελέσματα μια έρευνας της Ερευνητικής Μονάδας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Πολιτικής (ΕΜΠΑΠ - rdpru.uom.gr) σχετικά με το φαινόμενο "brain drain", τη διαρροή νέων επιστημόνων στο εξωτερικό περιλαμβάνονται στο βιβλίο "Επενδύοντας στη Φυγή" (εκδ. Κριτική) του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Λόη Λαμπριανίδη. Ουσιαστικά αυτό που παρατηρείται είναι μια νέα τάση μετανάστευσης νέων επιστημόνων που αν αναλυθεί με οικονομοτεχνικα κριτήρια, αποτελεί μια μακροπρόθεσμη ανασταλτική διαδικασία για κάθε είδους ανάπτυξη.

Εντάξει, θα μου πείτε, ιστορικά έχουμε περάσει και άλλες δύσκολες περιόδους και καταφέραμε να επιβιώσουμε. Περιόδους που παρά τις δυσκολίες άνθησε η τέχνη και η διανόηση. Και εδώ ακριβώς έρχεται η σημερινή απουσία των ανθρώπων του πολιτισμού που θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να μεταδώσουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για μια νέα αρχή. Όμως τα λίγα διαγγέλματα των ακαδημαϊκών και των ανθρώπων της τέχνης μοιάζουν να κουβαλάνε κάτι από τη μούχλα του κακού παρελθόντος, ξύλινα και στεγνά, ανίκανα να εμπνεύσουν ένα διαφορετικό συναίσθημα μέσα στο πλαίσιο της κακόγουστης πολιτιστικής ευτέλειας που έχει σφυρηλατηθεί με συνέπεια τα τελευταία χρόνια. Και έτσι, φοβάμαι ότι όταν οι κολώνες της πολιτικής, της επιστήμης, της έρευνας, του πολιτισμού είναι σαθρές τότε το οικοδόμημα μάλλον μοιάζει ετοιμόρροπο.

Μιλάω σχεδόν καθημερινά με φίλους μου που βρίσκονται στο εξωτερικό, και με άλλους που σκέφτονται σοβαρά να φύγουν αναζητώντας μια κάποια προοπτική. Ξέρω ότι κάποιοι από αυτούς, οξυδερκείς και με υψηλή κατάρτιση, αν βρισκόταν εδώ, θα μπορούσαν, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες να είναι εξαιρετικά χρήσιμοι για τον τόπο. Μέχρι όμως να διαμορφωθούν αυτές οι “κατάλληλες συνθήκες” φοβάμαι ότι κάποια από τα πιο υγιή κύτταρα του τόπου θα χαθούν άδικα αφού ένα νέο, μεγάλο κύμα μετανάστευσης βρίσκεται προ των πυλών. Όπως είπε πολύ εύστοχα ο Thomas Friedman από τους New York Times: “H πορεία της κρίσης στην Ελλάδα εξαρτάται από τα ελληνικά ταλέντα, οι νέοι θα μείνουν ή θα φύγουν. Αν τους δεις να φεύγουν πούλα ελληνικά ομόλογα, αν τους δεις να μένουν τότε αγόρασε!”

Στέλιος Καλογεράκης, Ιούνιος 2011

Πρακτικά Μαθήματα Πολιτικής Αμετροέπειας

Στη θεατρική σκηνή της σύγχρονης πολιτικής (γιατί σε αυτή τη χώρα η πολιτική μπορεί να θεωρηθεί και θέατρο) έχουν διαπρέψει κατά καιρούς πολλοί αξέχαστοι κωμικοί. Το θέμα είναι ότι η αξία του εκάστοτε πολιτικού προσώπου κρίνεται σχεδόν πάντα εκ των υστέρων.

Διαβάζω τις δηλώσεις του Πάγκαλου, που από καιρό έχουν πάψει να λειτουργούν ως κυματοθράυστης μίας άρρυθμης, άτολμης και αποτρόπαια σκληρής πολιτικής και ως έμμεσο εργαλείο εκτόνωσης του κοινού αισθήματος όπως θα ήλπιζε η κυβέρνηση και πιθανώς ο ίδιος. Eκείνα τα επώδυνα ψήγματα αλήθειας που μπορεί να κρύβονται πίσω από τα λόγια του πολιτικού ανδρός μοιάζουν να ασφυκτιούν κάτω από το βάρος δεκάδων άστοχων δηλώσεων που τοποθετούν τον πολίτη απέναντι, σε ένα άδικο αλλά και εντελώς άστοχο λεκτικό εκτελεστικό απόσπασμα. Έχω την αίσθηση ότι αυτές οι δηλώσεις ξεκινούν να ασελγούν συστηματικά στο πολιτικά νεκρό ευτραφές κουφάρι του ίδιου του Πάγκαλου.

Και, ώ! τι flashback, θυμάμαι έναν έτερο, παλιό υπουργό του ΠΑΣΟΚ που δε βρίσκεται πια στη ζωή, που μετά από κάποια ηλικία, και αφού είχε ταυτίσει στο μυαλό του και στο συλλογικό υποσυνείδητο τα μπουζουκοπόπ σκυλάδικα με τα κέντρα πολιτισμού, επιδόθηκε σε ένα καταιγισμό ακατανόητα αλλόκοτων δηλώσεων που δυστυχώς αποτέλεσαν το κύκνειο άσμα που σφράγισε την πολιτική του πορεία και καταρράκωσαν την υστεροφημία του.

Αναρωτιέμαι, θα μείνει άραγε ο Βύρων Πολύδωρας στην ιστορία για το υποτιθέμενο πολιτικό του έργο ή θα μας μείνει αξέχαστος για τις διάσημες αμετροεπείς, kitsch λόγιο-φανείς μπαρούφες που εκτόξευε σε κάθε ευκαιρία; Ή μήπως ο Κεφαλογιάννης της τοπικής ρεθεμνιώτικης πολιτικής παραγωγής δεν άφησε ως κύκνειο άσμα την πολιτική του σφραγίδα στρεφόμενος κατά των δικαστικών αρχών σε μια υπόθεση που τον έκρινε οριστικά ένοχο και στην αίθουσα του δικαστηρίου αλλά και στη συνείδηση πολλών σκεπτόμενων πολιτών.

Τώρα, κάτω από τις ασφυκτικές αναθυμιάσεις του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου της τρόικας, παρατηρώντας την αυτοκαταστροφική και βασανιστικά αργή πολιτική αυτοκτονία του Πάγκαλου, σκέφτομαι ότι ακόμα κι αν οι ιστορικοί βάλουν μπόλικο αλάτι και πιπέρι για να νοστιμίσουν το φαγητό δε θα καταφέρουν με τίποτα να απαλείψουν τη μπόχα της παγκάλειας αμετροέπειας. Αν είσαι πολιτικός θα πρέπει να γνωρίζεις ότι το deal με τη φαυλότητα έχει κάποιο κόστος και ο λογαριασμός θα σε περιμένει στο ταμείο...

Εκτός κι αν οι ψηφοφόροι σου είναι πιο φαύλοι και αμετροεπείς από εσένα. Τότε αλλάζει το πράγμα.

-

H Σιδερωμένη ποιήτρια

Κοίταζα εκστασιασμένος το ένθετο για τα βιβλία Κυριακάτικης εφημερίδας.

Εμπνεόμενος από την πασίγνωστη photoshopιασμένη φωτογραφία της Κικής Δημουλά (που μπορεί κανείς εύκολα να δει αν googlάρει το όνομά της) και συμπάσχοντας με τους συναδέλφους photoeditors που σιδέρωσαν τις σημαντικές ρυτίδες της σημαντικής ποιήτριας συνέθεσα την παρακάτω εμπνευσμένη (και αρκούντως καμμένη) τραshωδεία:

ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΣΙΔΕΡΩΜΕΝΗ

Ποιήτρια σιδερωμένη

στο φώτοσοπ

το lifting μάλλον κόστιζε πολύ

η ματαιοδοξία είναι σκληρή

για κείνους

που εκτοξεύονται

στα ύψη.

Ποιήτρια σιδερωμένη

στο φώτοσοπ

το μπότοξ δεν ειν' οικονομικό

μα τις ρυτίδες, είναι εφικτό

το clone tool

ακαριαία

να κρύψει.

Μια ευχή που είναι να βγει, ας βγει!

Norm69 vs Cityscape

Είναι όμορφα όταν βραδιάζει। Είναι cliché αλλά τι να πω... είναι όμορφα. Όσο πιεσμένα, όσο αγχωτικά κι αν φαίνονται όλα τριγύρω, αυτή η αίσθηση την ώρα που βραδιάζει είναι σα να πατάς το restart. Είναι απλή ομορφιά, ρεαλισμός χωρίς ξόμπλια, δεν είναι προϊόν ποιητικής αδείας, έτσι κι αλλιώς η ποίηση είναι νεκρή. Ίσως όχι εντελώς νεκρή... έχει βουτήξει σε ένα λάκκο με κόπρανα περιμένοντας να ανέβει η στάθμη, περιμένοντας το μοιραίο... το αναπόφευκτο.

Χθες, οδηγούσα στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης. Πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου, μέσα στο αφόρητο κρύο, λίγο πριν το σούρουπο, είδα μια μητέρα, πιασμένη χέρι χέρι με το παιδί της (θά 'ταν περίπου επτά-οκτώ χρονών) να τρέχουν χοροπηδώντας και τραγουδώντας στο πεζοδρόμιο. Σα να ήταν σκηνή από μια άλλη ζωή, όχι εδώ, αλλά κάπου αλλού. Από κείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν. Ξέχασα για λίγο τις εκκρεμότητες, τους λογαριασμούς, τα έξοδα, τα αδιέξοδα, τη φασαρία της παγωμένης πόλης.

Αξίζει να προσπαθήσει κανείς. Και δε δίνω ούτε μισό σέντς αν αυτό το απρόσμενο κύμα αισιοδοξίας θυμίζει λίγο τα ηλίθια chain mail που σαπίζουν στον κάδο απορριμάτων ή τις braindead φιλοσοφίες του Coelho. Αξίζει να προσπαθήσει κανείς κόντρα στον καιρό, κόντρα στα αδιέξοδα, κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό. Επαναπροσδιορίσου! Ίσως να μην αισθάνεσαι πια δυνατός ώστε να αλλάξεις τον κόσμο, όμως μπορείς ακόμα να αλλάξεις τον εαυτό σου... και, που ξέρεις...;

-

*Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε την Τετάρτη 10 Μαρτίου και δεν έχει υποστεί καμία ηλεκτρονική επεξεργασία.

-

5 χρόνια (και κάτι μέρες) Mushroom Head

Πριν από λίγο καιρό, σκεφτόμουν να κάνω ένα εντυπωσιακό επετειακό post για τα πέντε χρόνια ύπαρξης του παρόντος blog. Όμως, επειδή το έχω ψιλοεγκαταλείψει τελευταία θα ήταν σα να οργανώνω επίσημο δείπνο στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας ξεχνώντας να στείλω προσκλήσεις.

Το mushroom head ξεκίνησε στις αρχές Φεβρουαρίου του 2006. Ένας αγαπημένος φίλος, blogger εκ πεποιθήσεως, με έπεισε να ξεκινήσω το blogging παρά τις επιφυλάξεις μου. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι το εγχώριο blogging ήταν ένα πρόσκαιρο trend που θα κατέληγε σαν τους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς των 80s, μέσο ανταλλαγής αφιερώσεων και ανούσιων μηνυμάτων. Αποδείχθηκε πιο ουσιαστικό και ψυχαναλυτικό απ' όσο περίμενα και η παρότρυνση του φίλου μου έπιασε τόπο. Αν και τελικά ούτε κι εγώ ξέφυγα από τη λούμπα της pointless φλυαρίας, αφού αυτή την πενταετία οι ουσιαστικού περιεχομένου δημοσιεύσεις μου ήταν πολύ λιγότερες από εκείνες που ως αυτοαναφορικά snapshots προέβαλλαν προσωπικές ανασφάλειες. Είχε πλάκα πάντως η διαδικασία, έτσι όπως εξελίχθηκε, παράλληλα με την εξέλιξη(;) του μέσου που όντως προχώρησε σταδιακά από τα φρουφρού και τα αρώματα στο μεγάλο στο ξεκατίνιασμα κάθε πικραμένου υπερτροφικού ego, ώσπου να πέσει στα τρυφερά χέρια της πληρωμένης δημοσιογραφίας του κιτρινισμού. Φυσικά υπάρχει και ένα δέκα τοις εκατό υπέροχων εξαιρέσεων που δικαιώνουν το blogging ως μέσο και δείχνουν πόσο μαγευτικό είναι τελικά.

Το blogging για εμένα ξεκίνησε σε μια περίοδο υπεραπασχόλησης. Ένα χειμώνα που έτρεχα και δεν έφτανα. Την ίδια ακριβώς περίοδο οργανώναμε με την COCUN urban art το πρώτο FotoTherapy Festival στο Ρέθυμνο. Μια απίστευτη παρέα με πολύ όρεξη ανέτρεψε τα προγνωστικά. Ξεκινήσαμε με μηδενικό budget γνωρίζοντας ότι ο Φλεβάρης είναι ένας “νεκρός” μήνας για το Ρέθυμνο, την αγαπημένη μας πόλη που τα τελευταία χρόνια, υπερβολικά βολεμένη στον στενόμυαλο επαρχιωτισμό της, κουβαλάει στην πλάτη βαριά παράδοση αλλά ουσιαστικά ήταν και είναι, ιδιαίτερα αδιάφορη και εχθρική σε νέες μορφές τέχνης. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσο πολλοί πρωτοπόροι καλλιτέχνες ξεκίνησαν από το Ρέθυμνο και φεύγοντας έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, αρνούμενοι να επιστρέψουν έστω και προσωρινά. Το FotoTherapy πέτυχε πανηγυρικά ανατρέποντας όλα τα αρνητικά προγνωστικά. Εκείνη τη φορτωμένη περίοδο το blogging λειτούργησε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Διάβαζα blogs πολύ περισσότερο απ' όσο έγραφα στο δικό μου.

Τώρα, πέντε χρόνια μετά, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι συνθήκες πιο δύσκολες. Η ανασφάλεια που κουβαλάει ο καθένας από μας είναι πολύ πιο βαριά. Ο χρόνος ενδοσκόπησης είναι πιο ουσιαστικός και δε μετουσιώνεται εύκολα σε κείμενα. Άλλωστε υπάρχει και το facebook, που ανάγει τα αυτοαναφορικά posts σε απόλυτη επιστήμη αφήνοντας άπλετο χώρο για τον ανασφαλή ναρκισσισμό όλων εκείνων που δε θα είχαν ποτέ το χρόνο και την υπομονή να φτιάξουν ένα blog.

Υπάρχει και το twitter. Πιο καίριο, πιο άμεσο, πιο to the point, και πιο fastfood, δημιουργεί αποτελεσματικά από pop σαπουνόφουσκες μέχρι επαναστάσεις στη Βόρεια Αφρική.

Πέντε χρόνια blogging. Πέντε χρόνια Mushroom Head και, όχι, δε σκοπεύω να το κλείσω το μαγαζί ακόμα κι αν υπολειτουργεί. Έγινε αφορμή να γνωρίσω καλύτερα δυο τρεις ενδιαφέροντες ανθρώπους, να εκφράσω ελεύθερα απόψεις που καμία εφημερίδα και κανένα περιοδικό δε θα ενδιαφερόταν να δημοσιεύσει και να φτιάξω κάμποσα ελαφρώς συμπαθητικά σκίτσα και φωτομοντάζ. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Το blogging ποτέ δεν ήταν σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου, δεν επένδυσα σε αυτό, αλλά μου αρέσει να υπάρχει εκεί, κάπου σε μια γωνία για να το ξαναβρίσκω που και που.

time...

Θέλω να αφιερώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου, αλλά

φοβάμαι πως οτιδήποτε σχετικό με χρόνο

είναι άσχετο με

τον εαυτό

μου.

(...και, μεταξύ μας, ούτε και το "Τime" των Pink Floyd μου αρέσει! Καθόλου όμως!)

•

2011 Happy new year card!

Είναι λίγο περίεργο (έως αρκετά παράδοξο) να στέλνει κανείς Happy New Year κάρτα όταν είναι γνωστό ότι ο νέος χρόνος κατα κοινή ομολογία δεν προβλέπεται και τόσο happy. Όμως, απολογούμενος μπορώ να πω ότι η ιντερνετική χριστουγεννιάτικη κάρτα είναι κάτι σαν φετίχ για εμένα. Μια περίεργη ιεροτελεστία. Γι' αυτό έστειλα και φέτος με την (ολίγον κούφια και πολύ μεταφυσική) ελπίδα ότι το πλήθος ευχών ίσως ξορκίσει λίγο από το κακό. Εκτός από αυτό, η χριστουγεννιάτικη κάρτα μου είναι για εμένα που τη σχεδιάζω να είδος αυτοψυχανάλυσης, που αν κρίνω από το ενθαρρυντικό feedback που λαμβάνω από φίλους τείνει να γίνει ομαδική.

Επειδή, λοιπόν και οι ευχές είναι χρήσιμες και η ψυχανάλυση εν είδει group therapy, αποφάσισα να στείλω κάρτα Happy New Year, επειδή, τέλος πάντων, μία παραπάνω χριστουγεννιάτικη κάρτα δεν έκανε ποτέ κακό σε κανένα.

Καλό (λέμε τώρα) 2011!

Pop Porn#2

Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου - PopPorn in the crowd.

PopPorn Microgallery!

15 από τα 24 popporn σχέδιά μου στη microgallery:

thepopporn.blogspot.com

Μέσα στο 2011 το Popporn project θα επιστρέψει για νέες εκθεσιακές περιπέτειες.

-

Ο κλέψας του κλέψαντος! (Περί internetικής δεοντολογίας)

Ο κλέψας του κλέψαντος! (Περί internetικής δεοντολογίας)

Δεν ξέρω αν μόνο εγώ ενοχλούμαι από την απίστευτα αυθαίρετη χρήση φωτογραφιών και σχεδίων στο internet. Επίσης δε γνωρίζω αν η λέξη copyright σημαίνει κάτι για τους εκπροσώπους των media ή του blogging. Προφανώς δε σημαίνει κάτι γιατί, αν και στο παρόν blog πάντα βρισκόταν σε εμφανές σημείο το σημειωματάκι του copyright, έχω δει ουκ ολίγες φορές εικόνες μου σε άλλα blogs και σε έντυπα χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Τρανό παράδειγμα η παραπάνω φώτο, που δημιουργήθηκε για ένα άρθρο μου στον τύπο, (και, παράλληλα, την έχω ανεβάσει ήδη δύο φορές στο mushroom head: εδώ, και εδώ). Στις 2-3 τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις την έχω δει αναδημοσιευμένη τουλάχιστο 20 φορές σε έντυπα, σε ενημερωτικά blogs όπως αυτό, σε σοβαρότατα ενημερωτικά portals όπως αυτό, σε απλά blogs όπως αυτό, αυτό, αυτό, σε mediaκά blogs όπως αυτό και σε πολλά άλλα (ακόμα και σε απλά posts του facebook) που βαριέμαι να απαριθμήσω ή να καταγράψω).

Δημοσιεύτηκε παντού (και αυτό το τονίζω) χωρίς ποτέ να ερωτηθώ και χωρίς ποτέ να ζητήσει κάποιος την άδειά μου ούτε μία φορά!!! Φαντάζομαι ότι εκτός από τις περιπτώσεις που έπεσαν στην αντίληψή μου σίγουρα υπάρχουν και πολλές (προφανώς οι περισσότερες) που μου διαφεύγουν.

Θα μου πεις, internet είναι αυτό! Ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών! Αν κάποιος με ρωτούσε πριν χρησιμοποιήσει δουλειά μου στο internet θα του παραχωρούσα ευχαρίστως αρκεί το μέσο να μην είχε κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Όμως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είχε το φιλότιμο να κάνει μια απλή ερώτηση πριν αναδημοσιεύσει έτσι αβίαστα υλικό που δεν του ανήκει.

Το εκφράζω ως παράπονο, αλλά εννοείται ότι αν υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια κραυγαλέα περίπτωση αναδημοσίευσης χωρίς αναγραφή της πηγής, δε θα το σκεφτώ δεύτερη φορά πριν προχωρήσω στις αυτονόητες διαδικασίες!

Ας χρησιμοποιούμε λοιπόν όλοι το δεξί κλικ με τη φειδώ που του αρμόζει...

-

Προεκλογικό trash!

Δεν τον γνωρίζω τον εν λόγω υποψήφιο αλλά το πρωί, έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας δίπλα σε menu από delivery κρεπατζίδικου είδα αυτά τα σκόρπια διαφημιστικά έντυπα. Αυτοί που τα άφησαν με ευθύνη του συγκεριμένου υποψηφίου, προφανώς δε νοιάζονται αν τα χιλιάδες φυλλάδια που αφήνουν έξω από τα σπίτια σκορπίσουν στο πρώτο αεράκι και επιβαρύνουν το ήδη φορτωμένο με σκουπίδια αστικό περιβάλλον. Να ρυπαίνεις τους δρόμους με διαφημιστικά χαρτάκια (βάζοντας και τη φάτσα σου πάνω) εκτός του ότι είναι εντελώς απαράδεκτο, δεν το βρίσκω καθόλου έξυπνο, ούτε ως συμπεριφορά υποψήφιου πολιτευόμενου ούτε ως "διαφημιστική" τακτική.

-

Ύμνος εις την ελευθερίαν του καπνιστού (Σολωμού)

Σε γνωρίζω από την καύτρα

του τσιγάρου την καυτή.

Σε γνωρίζω από τη στάχτη

που με βια σκορπάει στη γη.

Απ' τα bar στα καφενεία

των Ελλήνων τα ιερά,

στα τασάκια σβήνουν γόπες

καπνισμένη λευτεριά. (δις)

_

Οι Ντορίτος

Προχτές το βράδυ, κατά τη διάρκεια ενός σύντομου διαλείμματος για καφέ στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, πέρασε από δίπλα μας η Ντόρα συνοδευόμενη από ένα μικρό στρατό κοστουμαρισμένους ντορίτος.

Σκέφτηκα ότι, τελικά, η πιο διαχρονική, σταθερή και αποδοτική δουλειά στην Ελλάδα είναι εκείνη του επαγγελματία παρατρεχάμενου.

•

Εκλογές ή γκάλοπ;

Εκλογές ή γκάλοπ;

Μία παράλογη πτυχή των Δημοτικών Εκλογών

του Στέλιου Καλογεράκη

Συχνά έχει κανείς την αίσθηση ότι η πολιτική ζωή στην Ελλάδα διανύει μια αιώνια εφηβεία, αφού στα πολιτικά πράγματα η πολυπόθητη ενηλικίωση δε λέει να έρθει. Σα να διανύουμε συνεχώς πορείες σε ένα φαύλο κύκλο επιστρέφοντας πάντα στο ίδιο σημείο χωρίς να διδασκόμαστε τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος.

Οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα έπρεπε να έχουν την ίδια βαρύτητα με τις Εθνικές Εκλογές. Οι πιο αναπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου εφαρμόζουν αποτελεσματικά μοντέλα διακυβέρνησης βασιζόμενα στις ενισχυμένες αρμοδιότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Έτσι, ελαχιστοποιείται η επαφή του πολίτη με τους απρόσωπους μηχανισμούς της κεντρικής διοίκησης, ταυτόχρονα, ξεμπλοκάρονται οι λειτουργίες της κρατικής μηχανής και αποφεύγεται το, σύνηθες σε εμάς φαινόμενο του υδροκέφαλου κράτους που συγκεντρώνει όλες τις αρμοδιότητες στα δαιδαλώδη Υπουργεία ενός υπερφορτωμένου αστικού κέντρου.

Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή κάποιο Email που έλαβα πρόσφατα από βουλευτή με σημαντική πορεία, επιτυχημένη θητεία σε υπουργικούς θώκους και πολλούς κοινωνικούς αγώνες στο πλούσιο βιογραφικό του. Στο μήνυμά του, καλεί τους φίλους και συναγωνιστές του να “συστρατευθούν” στις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές για να δώσουν με την ψήφο τους ένα κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα. Πραγματικά, δεν έχει καμία σημασία σε ποια από τις δύο μεγάλες παρατάξεις ανήκει ο εν λόγω μεγαλοπολιτικός. Το σκεπτικό της συμβολικής ψήφου επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας του κυβερνητικού έργου το μεταφέρουν και το υποστηρίζουν σθεναρά με τον τρόπο τους όλα τα πολιτικά κόμματα. Η πρότασή τους είναι σαφέστατη, να χρησιμοποιήσουμε την ψήφο μας για να μεταφέρουμε ένα πολιτικό (εγώ θα το έλεγα κομματικό) μήνυμα. Αξίζει άραγε τον κόπο να χρησιμοποιήσουμε “συμβολικά” ένα σημαντικό θεσμό που θα κρίνει την τύχη του τόπου μας για τα επόμενα 4 χρόνια για να μεταδώσουμε ένα υποτιθέμενο “μήνυμα”. Λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκφράσεις την επιδοκιμασία ή αντίθετα, τη δυσαρέσκειά σου, παρά μόνο αξιοποιώντας τη σημαντική ψήφο σου, όχι για να επιλέξεις τους κατάλληλους ανθρώπους (ανεξαρτήτως κόμματος και πολιτικών πεποιθήσεων) που θα δουλέψουν για την ανάπτυξη του δήμου και της περιφέρειάς σου αλλά για να εξυπηρετήσεις κομματικές σκοπιμότητες με αμφίβολα αποτελέσματα.

Το πιο σοφό πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν τα κόμματα σε αυτή την κρίσιμη, ιστορική καμπή είναι να απομακρυνθούν από τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αφήνοντας στην άκρη τα επίσημα “χρίσματα” μήπως επιτέλους, κάποια στιγμή, οι πιο άξιοι, καταρτισμένοι και εργατικοί σχηματίσουν τους αναγκαίους πυρήνες που, θα βοηθήσουν στη λύση των μικρών και μεγάλων προβλημάτων. Στις βουλευτικές εκλογές χορταίνουμε να παρακολουθούμε σοβαροφανείς επαγγελματίες πολιτικούς, επίδοξα φιντάνια από κομματικές νεολαίες και κομματικά στρατευμένους “σωτήρες”. Είναι ανάγκη να τους ανεχόμαστε και στο πεδίο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

Τελικά άφησε κάποιο δίδαγμα η οικονομική κρίση που παράλληλα αποτέλεσε και οξεία κρίση θεσμών και πολιτικών αξιών; Μήπως ως αμετανόητοι και άξιοι της μοίρας μας κομματικοί οπαδοί είμαστε πάλι έτοιμοι να ανεμίσουμε χρωματιστά σημαιάκια; Μήπως, τελικά τα ίδια τα κόμματα δε σέβονται και δεν τιμούν τους θεσμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης αντιμετωπίζοντάς τους σαν γκάλοπ δημοφιλίας και ως χαλαρή προθέρμανση για τις “κανονικές” εκλογές; Μήπως, με το ίδιο παράλογο σκεπτικό, οι εκλεγμένοι δήμαρχοι αντιμετωπίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση ως “δικοί μας” ή ως “αντίπαλοι” χωρίζοντας τους δήμους σε ευνοούμενους και μη και τελικά δημιουργώντας, αντιδημοκρατικά, πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας;

Είναι προτιμότερο να αφήσουμε στην άκρη τα κομματικά κελεύσματα και να επιλέξουμε πρόσωπα και όχι χρώματα. Να τιμήσουμε με την ψήφο μας τους πιο άξιους, χωρίς να επηρεαστούμε από παραταξιακές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Είναι σίγουρο ότι οι εφημερίδες την επόμενη μέρα θα δημοσιοποιήσουν τα συνήθη στατιστικά στοιχεία με τους χρωματιστούς χάρτες. Κάθε δήμος θα έχει το χρώμα του. Τα ανάλογα πολιτικά λογύδρια και κομματικά πανηγυράκια θα συνοδεύσουν το αποτέλεσμα. Η επόμενη μέρα όμως για τους πολίτες σίγουρα δε θα είναι τόσο χαρούμενη και χρωματιστή. Θα είναι μια σκληρή νέα αρχή και σε αυτό το έργο θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν μόνο εργατικοί και άξιοι, δίκαια εκλεγμένοι πρωταγωνιστές.

whatever

...έτσι η πόλη αλλάζει όψεις. Αναμειγνύει το χθες με το σήμερα και αφήνει κάθε ασήμαντο άλλοθι να γίνει σημαντική αφορμή. Ανάμεσα στα συνθήματα των τοίχων ίσως μπορείς να ανακαλύψεις μικρές κρυμμένες αλήθειες, αρκεί να ψηλαφίσεις στις σκοτεινές πτυχές των λέξεων εκείνα τα σημεία που συνδέονται με τις μύχιες σκέψεις σου.

(Υ.Γ. Δεν είμαι καθόλου σε ποιητικό mood αλλά αφού μου βγήκε είπα να μην το καταπιέσω...)

O Τσόκλης, ο βιασμός και άλλες ηλίθιες ιστορίες.

Τελικά η πληροφορία ότι ο γνωστός Έλλην εικαστικός καλλιτέχνης Κώστας Τσόκλης ενέπνευσε το μεγαλοφυή σκηνοθέτη για να γυρίσει το trash έπος των 80's "Χόμπυ μου ο βιασμός" ερευνάται ως αναληθής.

Anyway, δε δυνάμεθα να αμφισβητήσουμε τη σοβαρότητα των δηλώσεων του καλλιτέχνου (ξαναλίνκ) ακριβώς όπως δε δυνάμεθα να αμφισβητήσουμε και τη σοβαρότητα της εν λόγω βιντεοταινίας.

...φίλε νεοέλληνα...

...με τις υγείες μας!

Φορολογία Εκκλησιών

Διάβαζα πριν από μερικές ημέρες τις οργισμένες δηλώσεις γενειο-μυστακοφόρου μερακλή ιεράρχη (του οποίου το όνομα και η μητρόπολη μου διαφεύγει) για το τελευταίο απόφθεγμα του Elton John ότι "ο Χριστός ήταν ένας συμπονετικός ομοφυλόφιλος". Οι δηλώσεις του ιεράρχη ήταν στο πρότυπο του μαινόμενου λαϊκίστικου ρασοlifestyle που πολλοί ιεράρχες ακολουθούν με συνέπεια τα τελευταία χρόνια.

Νομίζω ότι η επίσημη εκκλησία της Χώρας θα έπαιρνε πολλά credits και εύσημα από τη σύγχρονη κοινωνία αν σταματούσε να ασχολείται με τέτοιες ηλιθιότητες και, επιδεικνύοντας γενναιότητα και συνέπεια απαιτούσε η ΙΔΙΑ να φορολογηθεί η τεράστια περιουσία της για να αλαφρώσει το αβάσταχτο βάρος που πέφτει στους ώμους του μέσου, χαμηλόμισθου Έλληνα. Αντί αυτού, οι εκπρόσωποί της μπουρδολογούν στις τηλεοράσεις για θέματα όπως το παραπάνω και ανταλλάσσουν "υπηρεσιακά" σημειωματάκια με έξυπνους hints and tips τρόπους να αποφύγουν τη φορολογία. Ουαί υμίν!

Δυστυχώς, η εκκλησία έχει αποδείξει ότι δεν οδηγεί τις εξελίξεις αλλά έπεται των εξελίξεων, βολεμένη, πλαδαρή και καλοζωισμένη. Εύχομαι να λάβουν κάποιου είδους φώτιση (φυσική, παραφυσική, μεταφυσική who knows) μήπως και κερδίσουν τη συμπάθεια του εν δυνάμει ποιμνίου τους.

Μέχρι όμως να επέλθει η φώτιση, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να υπογράψει στο παρακάτω petition για τη φορολόγηση του κλήρου. Ο κλήρος πέφτει στο petition...

http://www.PetitionOnline.com/taxchu/

___

Gonna get myself connected

...Στην αρχή υπήρχε ένας ΖΧ Spectrum της περιβόητης εταιρίας Sinclair. Xαϊδευτικά τον λέγαμε (όχι μόνο εμείς) "το κουτί με τις γομολάστιχες" γιατί ήταν ένα μικρό μαύρο πλαστικό κουτί με μαύρα λαστιχένια πληκτράκια. Ήταν early 80's και υπήρχε ένα μοναδικό στη γειτονιά. Το είχε ένας φίλος που έμενε δύο τετράγωνα πιο κάτω. Το "κουτί" έπρεπε να συνδεθεί στην τηλεόραση και στο κασετόφωνο. Έβαζες την κασέτα με το παιχνίδι και μετά από ένα τέταρτο ανυπόφορων βζζζζζ γκρρρρρριιιοινγκ το παιχνίδι "φόρτωνε" στη μνήμη και (επιτέλους) έπαιζες. Το "κουτί με τις γομολάστιχες", κατά κόσμον ZX Spectrum ήταν μοναδικό στο είδος του! Δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρόμοιο στην αγορά...

Νομίζω ότι ήμουν στην τετάρτη δημοτικού όταν μου αγόρασαν το δικό μου Home Computer, ένα Atari XE. Επίσης με κασετόφωνο βζζζζζ γκρρρρρριιιοινγκ. Τότε, έλεγα στους φίλους μου ότι κάποια μέρα θα συνδεθούν όλοι οι υπολογιστές με δίκτυο και θα μπορούμε να ανταλλάσσουμε παιχνίδια. Πολλοί δεν το πίστευαν.

Aρκετά χρόνια μετά, και με κάποιους ενδιάμεσους σταθμούς, έκανα την πρώτη dial up σύνδεση τον καιρό που σπούδαζα. Email, αργότερα napster, ατέλειωτο ψάξιμο στο metacrawler για τα αναρχικά καλλιτεχνικά κινήματα του 20ου αιώνα, yahoo chat και κάποιες φορές (ευτυχώς όχι πολλές) σερφάρισμα αμέσως μετά το clubbing, από το χάραμα μέχρι τις πρωινές ώρες. Duracel!

Από τότε πέρασαν πολλά πληκτρολόγια από τα χέρια μου. Η γέννηση των οικιακών ηλ. υπολογιστών συνέπεσε με τη γέννηση της δικιάς μου γενιάς. Με τους υπολογιστές μεγαλώσαμε μαζί, διανύσαμε μαζί τα προβλήματα της εφηβείας. Τώρα πλέον, όχι πάρα πολλά χρόνια μετά, είναι σχεδόν ρουτίνα να τσεκάρω 4 mail, Facebook, Τwitter, Βlogs, Deviantart, Myspace, Fora, να αγχώνομαι σκεπτόμενος ότι πρέπει να ξαναστήσω την ιστοσελίδα μου, και να ακροβατώ σε λοιπές χαοτικές συνδέσεις all around. Και είναι ήδη πάρα πάρα πάρα πολλά για κάποιον που εργάζεται υπερβαίνοντας κατά (πάρα) πολύ το οκτάωρο καθημερινά, κολλημένος σε μία οθόνη.

Overdose!

Και δεν είμαι ο μόνος με απόλυτα βυσματωμένη καθημερινότητα. Αυτό το κομπιουτερικό δίκτυο που με τόσο πάθος φαντασιωνόμουν ως πιτσιρικάς είναι εδώ! Γουστάρω τρελά που είναι εδώ! Αλλά ρε γαμώτο μερικές φορές είναι απαραίτητο το unplug...

My sweet darlings, είθε το new year σας να είναι happy!

Πίσω από τις λέξεις, ο θεός ξέρει ποιος κρύβεται...

Παλιά μου έλεγαν ότι το ποδήλατο, ο χορός και το γράψιμο δεν ξεχνιούνται. Για το χορό δεν έχω άποψη γιατί δεν ήμουν ποτέ fan των traditional κυκλωτικών (προτιμούσα τους πιο freestyle). Όμως, ρε γαμώτο, τελικά το γράψιμο δεν είναι ακριβώς σαν το ποδήλατο. Αν το αφήσεις σε αφήνει και αν σε αφήσει είναι τρομερά επίπονη η προσπάθεια να το ξανακατακτήσεις.

Ένας γνωστός μου, αρθρογράφος, μου έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι γράφει και ξαναγράφει τα κείμενά του, ζυγίζει και ξαναζυγίζει την κάθε λέξη χωριστά, συνταιριάζει τις λέξεις μεταξύ τους, με διάφορους τρόπους για να σιγουρευτεί ότι έδεσαν, και αυτό είναι μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία. Όταν μου το έλεγε σκεφτόμουν πόσο βαρετή χαζομάρα είναι να παίζεις με το κείμενό σου όπως παίζαμε μικροί με το πιλάφι μας. Εγώ απλά καθόμουν και έγραφα, χαλαρά και αβίαστα. Πληκτρολογούσα ακολουθώντας τη ροή της σκέψης, σα να ήταν μία απόλυτα φυσική διαδικασία, χωρίς κανένα ίχνος ψυχαναγκασμού or something like that. Πραγματικά, το συναίσθημα της πάλης με τις λέξεις στον πεζό λόγο δεν με είχε ταλαιπωρήσει ποτέ ως τότε. Καθόμουν και έγραφα ακριβώς όπως καθόμουν και έτρωγα.

Τώρα όμως αισθάνομαι ότι άφησα το γράψιμο και μάλλον άρχισε να με αφήνει και εκείνο. Έχω βάλει κάτω κάμποσες ντουζίνες λέξεις και τους συμπεριφέρομαι σαδιστικά με αλλεπάλληλα delete και backspace και τις μετατοπίζω πότε δεξιά πότε αριστερά για να τις δω και έτσι και αλλιώς και, αν ήταν στο χέρι μου θα τις αναποδογύριζα μήπως έβρισκα από κάτω εκείνο ακριβώς το γαμημένο το νόημα που ψάχνω... και τραβάω τις προτάσεις και τις περιόδους και συνεχίζω να γράφω και να γράφω και να σβήνω και να ξαναγράφω χωρίς να έχω βάλει ακόμα μια αναθεματισμένη τελεία. Τελεία.

Σκέφτομαι ότι έχει περάσει περισσότερο από ένας ολόκληρος χρόνος από την τυχαία συνάντησή μου τον προηγούμενο Μάη με famous αρχισυντάκτη εκπληκτικού εντύπου με το οποίο είχαμε μια πολύ χαλαρή αλλά super εποικοδομητική συνεργασία στο παρελθόν. Με παρότρυνε να γράψω κάτι (πάντα επί χρήμασι και ουχί τσαμπέ), του είπα ΟΚ μετά χαράς και το εννοούσα. Δεν έχω γράψει ακόμα τίποτα.

Πού θα πάει θα θυμηθώ να γράφω. Τώρα σχεδόν 3:00 τη νύχτα, μετά από μια δύσκολη μέρα, μερικές ρακές και κάμποσα κρασιά κάτι γίνεται...

Να αρχίσω τα ναρκωτικά ή δε λέει;

Υ.Γ. Η παραπάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη τώρα. Εϊναι ο πάγκος που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μου! Χικ!